مابرای انقلاب چه کردیم

امروز فردی که همه هشت سال دفاع مقدس درسنگر بود از بین ما رفت, کسی که دوسال بیشتر و بعد ازقطعنامه ‌اسیر بود یعنی جمعا ده سال درمبارزه بادشمن متجاوز بلاخره پرکشید .

دراین دوسال اسارت هم ،مدام تحت شکنجه بعثی ها بود, البته تحمل این شکنجه ها باجسم‌ سالم‌ شاید قابل تصور باشد ولی با ترکشی درسر و در کنار قلب و مجروحیت شیمیایی این تحمل غیرقابل تصور است .

بعداز آزادگی، نه یک روز و نه دوروز بلکه ۲۷سال  این زخم ها را به تن داشت, زندگی خودش که پای حیات انقلاب رفت بماند اهل خانه هم سالها صبوری  کردند .

همسرش ازشغلش گذشت تامشغول پرستاری از ایثارگر انقلاب شود با اینهه هزینه رفتار حاج محب وخانواده اش طوری بود که گویا برای انقلاب کاری نکردند. نه مطالبه ای، نه منتی و نه سفارشی. 

انگار سهم خواهی برای خادمان انقلاب واژه ای بیگانه است همانگونه که بالعکس آن  برای خارج ازگودنشینان سهم خواهی عبارتی آشناست. غافل ازاینکه اگر با گذشت چهل سال بعد از انقلاب جایی کاری بر زمین مانده است و یا محرومیتی آشکار در قسمتی مشاهده می شود چه بسا آن مقدار کار باقی  مانده ، سهم من وشما بوده که برزمین مانده است.

برخی اوقات آنقدر منتظر مانده ایم تا سفره را دیگران پهن کنند که یاد ما رفته ,تا همه سعی نکنیم طبعا درسفره هم رنگ ولعابی نخواهد بود.اگر سرسفره نان کم است بخاطر مزرعه هایست که هریک از ما آن را اباد نکردیم .

امروز هر اهل سیاست و هراهل دیانت، هرنسل قدیم وهر نسل جدیدی می خواهد مطالبه ای داشته باشد باید ابتدا ببیند؛ چند درصد حاج محب ها پای انقلاب هزینه کرده است.

اگرچه کسی که مدام مرور می کند من برای انقلاب چه کردم دیگر نه در پی سهم است ونه درمسابقه مطالبات تاخت وتاز می کند بلکه پیوسته درپی میدانی است تا خدمت کند و فقط خدمت

#یاددشت روز